Jan en Aniel
De verwachting in de familie was dat ik met een vrouw zou trouwen.
Jan (75): “We hebben eigenlijk nooit echt problemen gehad met onze homoseksualiteit. We voelen ons altijd wel veilig. We wonen hier prettig aan de rand van het centrum, een rustige, gemêleerde straat waarin ook ruimte is voor regenboogvlaggen.”
Aniel (54): “We hebben elkaar in Amsterdam leren kennen, bij een herensociëteit in de buurt van de Nieuwmarkt. Daar kon je aan allerlei activiteiten meedoen, zoals wandelen, naar de film gaan of met elkaar uit eten. We houden van het ondernemen van activiteiten, omdat er dan ook goede gesprekken ontstaan. En ik ben een bridger. Dus toen Jan en ik elkaar leerden kennen leek het mij leuk als hij dat ook ging leren.”
Jan: “Daar ben ik wel eerst een cursus voor gaan volgen hoor. Bij bridge is het belangrijk dat je vooruit denkt, net als bij schaken. Dus elke maand bridgen we. Tennis vinden we ook leuk.”
Aniel: “Ik ben van Surinaams-Hindoestaanse afkomst. Ik ben de oudste van 4. Binnen het gezin was de verwachting toch wel dat ik met een vrouw zou trouwen. Maar ik kwam dus niet met een dame thuis. Rond mijn 20e werden mijn gevoelens steeds duidelijker. Uiteindelijk heb ik het via mijn zus aan mijn ouders kenbaar gemaakt. 'Aniel is anders' gonsde er door het huis. Dat was nog best lastig, want er werd binnen de Surinaamse gemeenschap vaak niet openlijk over gesproken. Bovendien waren er nog niet van die echte rolmodellen zoals Paul de Leeuw dat in Nederland was. Dat kwam later in de jaren '90. Eigenlijk zijn we pas sinds een jaar of 5 open over onze relatie richting de rest van mijn familie.”
Jan: “Ik kom uit een Fries gereformeerd gezin met 6 kinderen. Toen ik 17 was besloot ik mijn eigen keuzes te gaan maken en me uit te schrijven van de kerk. Rond mijn 23e kwam ik uit de kast. Na de periode van de militaire dienstplicht bij de mariniers ging ik aan de slag bij een reclamebureau en werkte vervolgens jarenlang in het universitair onderwijs.”
Aniel: “Jan loopt er niet mee te koop, maar heeft een poëtische geest. Hij schrijft prachtige gedichten die hij in eigen beheer heeft uitgegeven. Titel van de bundel: 'Hoe laat vertrekt de tijd?'. En hij houdt van toneelspelen.”
Jan: “Dat toneelspelen is meer iets dat ik bij sommige gelegenheden doe, dus dat is puur voor het plezier. Ik vind het leuk om woorden te rangschikken waarbij uiteindelijk een gedicht ontstaat. Zo weinig mogelijk woorden gebruiken. Het gedicht 'Stilte' is daar een voorbeeld van. Over het fenomeen dat we geneigd zijn om onze mening over allerlei zaken te willen geven.”
STILTE
als woorden iets zouden betekenen
overdragen van een mening
toelichting van een standpunt
waarom begrijpen we elkaar
dan vaak niet
terwijl zwijgende mensen
al jaren samen
in diepe stilte
elkaar
alles vertellen